Γεια σας!

Είναι πολύ δύσκολο να δεχόμαστε ό,τι συμβαίνει με το παιδί μας. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή, για να το υποστηρίξουμε στην εξέλιξή του, όποια και αν είναι. Και για να νιώθουμε εμείς πολύ καλύτερα!
Ο Ορέστης άρχισε να μιλάει πέρσι, αν και ασφαλώς ο λόγος φαινόταν να είναι μια δύσκολη υπόθεση για εκείνον. Επαναλάμβανε αρκετές λέξεις, όπως το "κι άλλο", 'πάλι", "ξανά", "κούνια", "μπισκότο", και μερικές άλλες. Το "ναι" και το "όχι" μπορεί να έλεγε αυθόρμητα.
Φέτος διαπιστώνουμε ότι ελλατώθηκε ο λόγος του αρκετά. Ακόμα και το "ναι" σπάνια ακούμε. Παρουσιάζει και άλλες καινούριες 'αυτιστικές' συμπεριφορές, που ασφαλώς στεναχωρούν τους γονείς του και εμάς. Κοιτάει τα χέρια του πολύ, τρώει πλέον πολύ επιλεγμένα πράγματα, κ.α.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό και μάλλον αγχωτικό για την οικογένειά του.
Εγώ βλέπω έναν Ορέστη συνήθως χαρούμενος και ενθουσιασμένος και έχω μια πολύ τρυφερή και ουσιαστική επαφή μαζί του. Με χαίρεται και τον χαίρομαι, ανταποκρίνεται σε μένα και ανταποκρίνομαι σε εκείνο. Τα παιχνίδια που παίζουμε είναι περισσότερο σωματικά. Του αρέσει πολύ τελευταία να καθεται στην αθλητική μπάλα κοντά στο καλοριφέρ, και εγώ μπροστά του σε μια άλλη μπάλα. Τον κουνάω, τον τραγουδάω, μου δείχνει τι θέλει και είναι όλη την ώρα πολύ κοντά μου. Δεν χάνεται καθόλου σε ολόκληρη την διάρκεια της ώρας μας.
Ακούω συχνά από τους γύρω του: "Εμ, δεν μιλάει ακόμα!" Αυτό με στεναχωρεί πολύ. Το ξέρουμε ότι δεν μιλάει, αλλά δεν τον βοηθάει να το ακούει και να εισπράξει πόσο μας στεναχωρεί. Αν μπορούσε, θα μιλούσε. Είναι αξιολάτρευτο παιδί και χωρίς λόγο! Αυτό έχει σημασία και τίποτα άλλο. Είναι τόσο καταστροφικό να έχουμε στο μυαλό μας μόνο αυτό που δεν κάνει, τόσο για τους γονείς, όσο και για το ίδιο το παιδί.
Προχθές ο Ορέστης φεύγοντας, μας είπε "Γεια σας!" Ήταν η πρώτη φορά που είπε 'σας'. Το είπε ξεκάθαρα! Ήταν μια στιγμή χαράς και αισιοδοξίας, που είναι ανάγκη να μην μας ξεφύγει!!! Πόσο εύκολα παραβλέπουμε τέτοιες στιγμές προόδου, με τη σκέψη: "Ε και, αφού δεν μιλάει ακόμα!" Αν εκμηδενίζουμε μια μικρή επίτευξη, χάνουμε την ουσία. Κάθε μικρό βήμα χρειάζεται να επαινέσουμε και να γιορτάσουμε! Όπως λέω στους γονείς, όταν μου αναφέρουν μια μικρή επιτυχία: "Πού είναι η τούρτα;;;"